"หายใจ...ไปวันๆ"
"ในชีวิตคนทุกคน ย่อมจะมีช่วงชีวิตเลวร้าย
ขอใครเพียงสักคน อยู่คอยช่วยเป็นกำลังใจ"
เนื้อเพลงท่อนหนึ่งจากเพลง ห่วงหา - มัม ลาโคนิค
พอฟังเพลงนี้ไปสักพัก ไม่รู้ว่าฟิลลิ่งมันมาจากไหน
นั่งคิดตามเนื้อเพลงตั้งแต่ต้นจนจบ เอ่อ... มันแต่งมาเพื่อนเรารึเปล่าว๊า
ช่วงนี้ตั้งแต่เรียนจบมา ก็รู้สึกโหวงๆเหวงๆ หาคนคุยด้วยยากว่าตอนเรียนอีก
ไปไหนมาไหนคนเดียวตลอด กินข้าวคนเดียวมาหลายเดือนละ
คนนี้เดินผ่านไป คนนั้นเดินผ่านมา แต่ก็ไม่เคยแวะมาทักสักคน
เหมือนเราเป็นมนุษย์ล่อยหน ที่ไม่มีใครมองเห็นซะงั้น
ชีวิตหลังจบการศึกษา มันรู้สึกโดดเดี่ยวยังไงไม่รู้เนอะ
คนที่เคยพบหน้ากันเกือบทุกวัน ก็หายไป
หอพักที่เคยมีเพื่อนมาเล่นกันเต็มห้อง ก็ว่างเปล่า มีเรานั่งอยู่คนเดียว
ร้านเกมส์ที่เคยไป ตลาดนัดที่เคยเดิน ห้องสมุด ร้านหนังสือ สวนสาธารณะ
ตอนนี้ถ้าไป ก็คงเหงาน่าดูเลย และคงเหงามากๆ ด้วย
คิดถึงเพื่อนๆ อ่ะ คงไม่มีโอกาสได้เจอกันแบบครบองค์ประชุมอีกละ
รู้อย่างนี้ ตอนช่วงที่อยู่ด้วยกัน น่าจะทำอะไรที่สร้างความทรงจำเยอะๆนะ
จะได้มีเรื่องราวให้คิดถึงกันตลอด มีรูปภาพคอยย้ำเตือน
แต่ตอนนี้แค่คิด มันก็คงสายไปแล้ว...
ยิ่งตอนนี้ เหมือนกับหายใจทิ้งไปวันๆ
ตื่นเช้าไปทำงาน กับสิ่งรอบข้างที่ไม่คุ้นชิน
กลับจากที่ทำงานก็ล้มตัวลงนอน เปิดคอมเช็คนู่นเช็คนี่
โพสบทความที่อยากโพส แอบดีใจเมื่อเห็นคนกดแชร์ กด Like
ได้เท่านี้จริงๆ นี่แหล่ะมั้งชีวิตคน มีแรงก็ต้องสู้กันต่อไป
"มัวแต่นั่งคิดถึงอดีต แล้วพรุ่งนี้จะมีอนาคตรึเปล่า?"
------------------------------------------------------------
ฝากติดตาม Twitter
ด้วยนะครับ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น